ILANG TIPS SA PAGSULAT NG HORROR STORY

Sa pagsulat ng horror story, dapat ay mas less ang dialogue at piling pili ang mga sasabihin ng tauhan dahil mas madalas ay lagi silang nakikiramdam lang.

“L-loleng… ikaw na ba ‘yan?” May mababakas na takot sa tinig ni Alva.

Sa pamamagitan ng dialogue na ito ay malalaman na may hinihintay si Alva pero hindi siya nakakatiyak kung sino ang darating o dumating. Tiyak may dumating dahil may naramdaman si Alva. At sa pamamagitan ng pakiramdam ni Alva, maaaring paglaruin ng manunulat ang imahinasyon ng mambabasa. Maaaring ang dumating ay hindi ang hinihintay ni Alva kundi isang malaking banta sa kanyang buhay o anumang bagay na may kinalaman sa takbo ng kuwento.

Parang laging time space warp dahil nagse-set muna ng mood sa eksena bago i-reveal ang mga nakakatakot na bagay. Kapag nauna na ang nakakatakot na mga eksena, wala ng thrill ang mga susunod na pangyayari. Parang ibinabad na agad sa suka ang pakiramdam ng mambabasa.

Maraming mga images o dark images na gumagalaw sa kuwento. Hindi necessary na i-reveal agad ito sa mambabasa. Mas maganda kung kusang nakikita ng reader ang mga images sa pamamagitan ng paglalaro sa kanilang imahinasyon.

Umatungal ang mga aso. May narinig si Alva na mga yabag… papalapit… Umangat ang pinto. Umingit. May aninong gumalaw at naglaro sa diwa ni Alva, ang karit ni kamatayan. Naglaro lang. Dahil hinding hindi niya gustong magkatotoo. Na dinalaw na naman siya ni kamatayan sa kanyang panaginip.

Mas descriptive ang lugar pero mas dark ang mood at description. Maraming nakikita sa pamamagitan ng mga salita. Ang mga naririnig kadalasan ay tunog lang, musika, tili, panaghoy, o kawalan. Gloomy ang kapaligiran o ambience. Mausok o mahamog. Malamig ang klima. Palaging nagbabanta ng malakas na pag-ulan. O akala mo’y uulan ng malakas o kauulan ng malakas. Mababa ang emosyon ng mga tauhan. Palaging cool, pati kilos, pati mga tingin. Mabagal ang kilos nila at palaging tumitingin sa takbo ng orasan. Kapag humahangos o nagmamadali, nariyan na ang panganib. Mas mae-excite ang mambabasa kapag ginamit ang mataas na emosyon, pagiging hyper, mabilis na pagkilos kapag nasa climax na ng istorya o nasa maigiting na pakikipagtunggali ang tauhan. Ang panahon ay mas nakakapagbigay ng malamig na pakiramdam sa mambabasa. At kung ang layunin ng manunulat ay ang manakot, kailangang mailagay muna niya sa ganitong pakiramdam ang mambabasa.

"Alas-tres na ba? Parang sais na ah. Naku, Pedro, sumilong ka na nga at mamya ay magsisimula ng mag-atungalan ang mga aso.”

Mas mabagal ang galaw ng oras at araw. Nakakainip sa simula ang kuwento na akala mo’y walang malaking pangyayaring magaganap. Isang tipikal na kuwentong pang-araw-araw lang. Parang walang anumang lumilipas ang oras. At kung kailan papadilim na ang buong paligid, ay saka pa matutuklasan ang isang bangkay na wakwak ang dibdib at laslas ang bituka. Tipong halimaw ang may kagagawan.

Mas epektib ang sigaw na walang sounds. Mas epektibo minsan ang mga sounds lang kaysa sa deskripsiyon.

“Bebong! Bebong! Maryosep na bata ka! Anong nangyayari sa’yo?Magsalita ka!”
Panay lang ang kumpas ng kamay ni Bebong na nagtuturo ng isang bagay na natuklasan. Parang ibinabad sa suka ang kanyang mukha dahil sa sobrang takot na nararamdaman. Hindi siya makasigaw. Ang kanyang tinig ay tila naibaon sa ilalim ng hukay dahil sa takot na nararamdaman.

Less blood. Kapag nai-set sa mambabasa ang bloody scene, nawawala sa kanila ang thrill at suspense. Masasanay na agad sila sa mga eksenang nakakabigla at nakakatakot. Kailangang makapag-set muna ang manunulat ng mga eksenang mambibigla.

Naglalakad si Bebong sa gitna ng talahiban. Ewan kung bakit bigla siyang nakaramdaman ng antok. Humikab siya, at habang nakapikit ay natalisod siya. Pagmulat ng kanyang mga mata, isang bangkay na nakataob ang gumimbal sa kanya.

“P-pa… patay!”

Marami ang mabubuong misteryo at mga kuwestiyon. Kaninong bangkay iyon? Bakit pinatay? Paanong pinatay? Bakit nasa lugar na iyon? Ang ang tunay na anyo, hitsura at kalagayan ng bangkay? Sa oras na iharap ang bangkay ay saka pa lamang malalaman na wakwak ang dibdib nito at laslas ang bituka.

Kailangang bigyang konsiderasyon ng manunulat kung ano ang kakayahan ng mambabasa na maging malikhain at magpagana ng imahinasyon. Laging isaisip na mas maraming nai-imagine ang readers habang sila’y nagbabasa kaysa sa ating mga nagsusulat. Huwag tawaran ang kakayahan nila o huwag limitahan ang kakayahan nilang makakita ng mga bagay na hindi nakikita ng manunulat. Hayaang papaglaruin ang kanilang imahinasyon sa pamamagitan ng pagbibigay ng mga “open images.” Sa ganoong paraan naise-set ang mood nila at mas nagiging nakakatakot sa kanila ang binabasa. Gumamit ng mga imahe na kabisado o nakaka-identify ang readers gaya halimbawa ng Friday the13th, malas na lugar, mga kasabihan, spirit of the glass, etc. Maaring gumamit ng milyu na masikip at madilim tulad ng tunnel, basement o abandonadong building. Maaaring gumamit ng konsepto ng luma gaya ng old house, portrait, old cementery, etc. Subukang bumasag ng mga kumbensiyon after makabuo ng isang traditional na plot. Halimbawa, ang white lady ay binasag ni Sadako bilang isang batang babaeng ghost. Lalaki naman halimbawa ang gawing multo, isang makisig na lalaki at tipong artistahin, tipong crush ng bayan! Only to find out, he’s dead a long time ago.

Gumawa ng hindi malilimutang ending.

Tumatakbo si Alva. Nakaligtas na siya. Tiyak niya sa sariling nakaligtas na siya. Nagpapasalamat na nga siya ng husto sa Diyos dahil sa kanyang kaligtasan. Hanggang sa mahapo siya sa pagtakbo dahil pakiwari niya’y paikot-ikot lang siya. Natigilan siya. Nakita niya ang sariling bangkay. Wakwak ang dibdib, laslas ang bituka. Nakasubo sa bibig niya ang lamang loob. May naalala siya. Naglaro sa diwa niya ang ilang eksenang naganap ilang sandali pa lamang ang nakalilipas. Mismong siya ang nakakita kung paano niya kinain ang sarili niyang lamang-loob hanggang sa tuluyan siyang malagutan ng hininga. Nakikipag-agawan ang katinuan ng kanyang isipan upang labanan ang kagimbal-gimbal na paglamon sa sarili niyang lamang loob. Huli na ng natuklasan ni Alva na nabigo siya. Nananaghoy na ang kanyang kaluluwa.