PAGLAKI KO, GUSTO KONG MAGING...

Sa pagitan ng mga deadlines at trabahong bahay, pakikipag-chat, FB at panonood ng dvd, may ilang sandaling natitigilan ako at nagtatanong sa sarili. Ito na lang ba ang gusto kong gawin sa buhay?

Ang magsulat, magsulat, magsulat at magsulat pa...? Ang sagot ko ay isang malaking OO! Dahil kahit ano pang gawin ko, bumabalik at bumabalik ako dito. Ito ang aking comfort zone. Sa mundong ito, may pakiramdam akong ligtas ako. Nandito ang tunay na hamon ng buhay ko at paglabang naitutulak ko ng husto ang sarili ko.

Noong nasa elementarya pa ako, tinanong ako ng isang guro kung ano ang gusto kong “maging” paglaki ko. Ang isinagot ko, “gusto kong maging artista!” Nagtawanan ang mga kaklase ko. Hindi ko alam kung bakit sila nagtawanan. Dahil ba sa nakakatawa ang sagot ko (dahil kengkoy ako sa klase maski noon pa) o dahil hindi naman ako mukhang artista talaga. Pero totoo sa loob ko ang sagot ko na iyon. Hindi ako nagpapatawa. Mukha lang kasi akong nagpapatawa. Mukha lang kasi akong tanga. Pero mahilig talaga akong umarte. Sa isip ko ay marami akong role na ginampanan. Minsan bida ako, minsan kontrabida, minsan pusong (komedyante), minsan pulis na tagahuli ng kriminal, minsan killer, hehe. Hindi ako natatakot gampanan ang anumang role na gusto kong gampanan sa isip ko. E, ano kung magmukhang aning-aning? Ang mahalaga’y makapag-emote ng husto, kahit sa loob ng banyo, kahit sa harapan ng salamin, kahit pa nga sa loob ng bus. May pagkakataong tatawa-tawa ako habang nakaupo sa bus, komedi kasi ang eksena at komedyante ang role ko. Mayroong silent movie akong ginagawa sa isip ko, ayun, tahimik ako kapag ganoon! Silent nga eh, hehe. Pero kapag may mga dialogue, gusto ko sa sarili kong silid ako nag-e-emote habang nire-rehearse ang mga pamatay na dialogue gaya ng : “Oo, minahal kita, pero hindi ko ‘yon kasalanan! Hinde… hinde… hinde!” Hehe.

First year high school ako noon nang magdeklara ako ng panibagong pangarap o gusto kong maging paglaki ko. Gusto kong maging singer. At iyan ay dahil sa pagkahaling kong tumugtog ng gitara at pagkahilig na kumanta. May ilan pa nga akong sariling komposisyon. Pulos mellow rock at love song ang naging kanta ko noon dahil sa impluwensiya ng dalawa kong kapatid na lalaki na nagturo sa akin na maggitara. Pero marahil ay hindi ako kagalingang kumanta, o baka hindi ko naman totoo na gustong maging singer, kaya't hindi rin ako nagkaroon ng recording album. Hehe. Ngayon kapag sinusumpong akong maging singer, videoke lang ang katapat niyan! Haha!

Lumipas ang panahon at hindi ako naging artista o singer. Pero may mga naging karanasan naman ako sa pag-arte sa teatro pagkatapos kong mag-workshop sa PETA at MET. Humigit kumulang ay nakapag-direct ako ng nasa 20 stage play. Ang una kong play ay may titulong “BUWAN SA TANGHALING TAPAT!” Itinatag ko ang MUNTING TANGHALAN sa PLM, na natutuwa ako dahil hanggang ngayon eh stage group pa rin ito sa nasabing pamantasan. Sinundan ito ng mga play ko na ipinalabas sa SAN SEBASTIAN COLLEGE, TRINITY COLLEGE at iba’t iba pang school. Hanggang Greenheights Subdivision ay nakagawa pa rin kami ng another ng version ng PASKO NA, SINTA KO, isang community play. Ang isa sa hindi ko malilimutang play na nagawa ko ay “ANG BUTANGERA” na ang lead role ay si Jet Pascua. Paano ko ito malilimutan eh remake ito? Ipinalabas ito noong (1950’s) 15 years old pa lang ang aking nanay at siya ang bida. Sa kanya talaga ginawa ng kanyang guro ang role na Butangera. Kakatuwa hindi ba? Musical drama ito. Naging successful ito in terms of feed back at dami ng mga taong nanood. Hindi ako napahiya sa nanay ko at sa original director na dumalo ng unang gabing ipalabas ito. Kabilang sa mga nagawa kong play ay ang DARAKULA (ISANG PANAGINIP), BITAY, GUNI-GUNI NG KISLAP ISIP, etc. Nagwakas ang aking pagte-teatro ng magsimula na akong magsulat sa komiks, telebisyon at romance novel.

Hanggang sa naranasan kong umarte sa harapan ng camera nang maging tauhan ako ng shortfilm na JUAN ORASAN. Nanalo pa ito ng awards na ipinalabas sa iba't ibang kompetisyon, at ang director ay ang aking kaibigan na si Geraldine Flores aka “Ging Maganda” sa kanyang “sikat” na blogsite. Jejeje. Sumunod na offer niya sa akin ay makipag-kissing scene na daw ako sa harapan ng kamera. Haha! Hindi ko iyon kinaya. Doon natapos ang aking acting career.

Sa masalimuot na mundong tinahak ko, ang dami kong tanong na hindi masagot-sagot, sa edad na disiotso ay tila may kung anong puwersang nagtulak sa akin para pagalawin ang bolpen sa pamamagitan ng imahinasyon. Para lang sumagot sa mga tambak na tanong tungkol sa buhay at pakikipagsapalaran ng isang malikot at maligalig na taong tulad ko. Isang araw, sinabi ko sa sarili ko, gusto kong maging writer. Wala akong direkta o tiyak na impluwensiya noong una pero kalaunan ay binasa ko na ang akda ng mga awtor na sina LUALHATI BAUTISA (Dekada 70, Bata-Bata Paano ka Ginawa, Gapo, etc) LIWAYWAY ARCEO (Canal dela Reina, Ang Mag-anak na Cruz, Titser, etc.) F. SIONIL JOSE (The Mass, Viajeros, etc.) RICARDO LEE (Si Tatang at ang mga Himala, Brutal na isinalibrong script sa pelikula, etc.) EDGARDO REYES (Sa mga Kuko ng Liwanag, Laro sa Baga, etc), GARBRIEL GARCIA MARQUEZ (100 Years of Solitude, etc.

At isang araw, natagpuan ko ang sarili na nagmamakinilya at sumusulat ng nobelang may titulong MALALIM NA SUGAT, isang nobela na hanggang ngayon ay hindi pa rin napa-publish. Kung bakit, ewan ko. Baka natatakot akong ipaangkin sa iba ang kuwentong ito. Sabi kasi, inaangkin na ng sinumang mambabasa ang kuwentong kanyang nabasa sa pamamagitan ng pagbibigay ng sariling pagpapakahulugan. Sa ganitong proseso ay “namamatay na ang awtor” sapagkat hindi na kanya ang kahulugan ng akda. May sense ang teoryang ito, hindi ba? Malay nga naman ng manunulat sa sariling pagbasa at impluwensiyang nakukuha ng mambabasa sa isang akda? Siguro, ayaw ko pang ipamigay ang “kahulugan” ng aking nobelang MALALIM NA SUGAT. Baka masyado ko itong pinepersonal at itinatayang isang pinakamahalagang “posesyon” ng pagka-manunulat. Baka lang naman. O baka wala lang talagang “matagpuang” makakagustong publisher, hehe. Lalo’t di ko naman inilalapit.

Noong kumuha ako ng kursong Malikhaing Pagsulat sa UP. Maraming nagtanong sa akin kung bakit mag-aaral pa ako eh nagsusulat na nga ako? Noong una ay hindi ko masagot ng malinaw ang tanong, basta gusto ko lang mag-aral, ganoon lang kasimple. Kalaunan ay natuklasan kong ang pagiging manunulat ay walang katapusang pag-aaral, pagtuturo, pagbabasa at pagsusulat, walang katapusang pagdaragdag ng mga kaalaman at karanasan. Walang katapusang pagba-blog, hehe. May ilan namang nagsabi sa akin, libre ang blog ah, sayang ang mga materyales na inilalagay at ipinababasa mo ng libre. Para sa akin, hindi sayang kahit kailan ang makapagbahagi ng isa, o dalawang kaalaman sa mga nais matuto at makatuklas ng mga bagay-bagay sa paligid. Hindi maramot magbigay ng kaalaman ang manunulat. Iyan ang “katangiang” nakatitiyak akong taglay ng lahat ng manunulat sa mundo!

Hanggang ngayon, may mga pagkakataong nagtatanong pa rin ako tungkol sa kung ano ba ang gusto kong “maging” paglaki ko. Eh malaki (physically) na nga ako ngayon, hehe. At kabilang sa mga tanong na naglalaro pa rin sa isipan ko kung minsan-- kung naging artista ba ako sa tunay na buhay, ano kaya ang mga papel na ginagampanan ko? At kung naging singer ako, ano naman kaya ang kantang kinakanta ko?

Siguro... siguro lang naman, ang papel na ginagampanan ko sa pelikula, telebisyon at maging sa teatro ay ang mga tauhang isinusulat ko rin. At ang mga kantang kinakanta ko ay mga awiting isinasama ko rin sa mga romance novel na isinusulat ko. 